Καλώστηνε κι ας άργησε!

Ναι, αρκετά καθυστέρησα. Τη μια η τεμπελιά μου, την άλλη κάτι εκκρεμότητες που έμειναν στη μέση, δεν με άφηναν να υλοποιήσω την υπόσχεση που έδωσα πρώτα στον εαυτό μου, να ανοίξω και εγώ η πτωχή ένα μπλογκ για να μοιράζομαι τον πόνο μου, να τον βλέπω γραμμένο, να με βλέπει κι αυτός και να πονούμε αντάμα.
Όχι, δεν απειλώ ότι μόνο τον πόνο μου θα βγάζω στο σεριάνι. Άλλωστε τι ειν΄ο πόνος μπρος στη δόξα. Όχι. Εκτός από πόνο, θυμό και οργή έχω και πολλές χαρές στη ζωή μου. Τρεις, κατ’ ακρίβειαν, είναι οι πιο μεγάλες. Οι δύο υπέροχες κόρες μου και ο άψογος, καταπληκτικός, μοναδικός και (κυρίως) ανεκτικός πατέρας τους.
Έχω λοιπόν πολλά να πω, ως γυναίκα μέσης ηλικίας με πολλά (αλλά πολλά) νεύρα, ως μητέρα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, ως μητέρα υστερική και «πρίχρισσα» όπως με αποκαλούν (όχι ότι είμαι) ως μητέρα που θέλει όλα να γίνονται στην εντέλεια και όπως τα τακτοποίησε μέσα στο μυαλό της, αλλά και ως σύζυγος που είχε το κοκκαλάκι της νυκτερίδας και πέτυχε έναν άνθρωπο που για 25 χρόνια (ναι, 25 χρόνια!) την αγαπά, τη στηρίζει, τη σέβεται (η αλήθεια είναι ότι τα αισθήματα είναι αμοιβαία –εδώ ταιριάζουν καρδούλες...)
Έχω όμως και πολλά για τα οποία θα γκρινιάξω και μια και δυο και τρεις και θα γίνω φορτική γιατί με ενοχλούν, μου ταράζουν τις ισορροπίες, με κάνουν έξαλλη και με επαναφέρουν στην προτέρα μου κατάσταση (προς 20ετίας και βάλε) που ήμουν επαναστατημένο νιάτο με περμαντάντ, μακρυά φούστα και ταγάρι, ένεκα Αθήνας...
Θυμώνω και γίνομαι εκτός εαυτού για μικρά και για μεγάλα. Συνήθως θυμώνω μόνη μου και μαλλώνω με την τηλεόραση την ώρα των ειδήσεων. Της λέω και μου λέει. Μαλλώνω με τον Τάσσο την ώρα που κάμνει δηλώσεις, σταυρώνω τα δάκτυλα και του λέω «ξιου-ξιου» και παρακαλώ το Θεό (στον οποίο δεν πιστεύω) να τον φωτίσει να αποσυρθεί πριν τις 17 του Φλεβάρη. Μαλλώνω και με το ράδιο συνήθως το πρωί, αν πέσω πάνω στον Λάζαρο, μαλλώνω και με το επιτελείο του απερχόμενου και με όποιον μου κάθεται στο στομάχι.
Επειδή είμαι μάμμα-σουμάχερ που παίζει με τα δευτερόλεπτα για το σχολείο το πρωί και την παραπαιδεία το απόγευμα, θα με δείτε και στο δρόμο να περνώ με κόκκινο, να γίνομαι αγενής με τους αγενείς, να κάνω παρανομίες και να έχω τη μεγαλύτερη συλλογή φάσκελων απ’ όλες τις λευκωσιάτισσες μαμάδες ομοιοπαθείς μου.
Αν σας ενδιαφέρει, θα μάθετε τα χούγια μου σιγά σιγά. Και αν θέλετε μπορούμε να μοιραστούμε πολλά και ενδιαφέροντα, ακόμα και αδιάφορα. Από απόψεις επί παντός θέματος, μέχρι προτάσεις για βιβλία, ταινίες, μουσική αλλά και συνταγές μαγειρικής (λέμε τώρα)

Χάρηκα για τη γνωριμία
Monachus Monachus

*Κρίση Μέσης Ηλικίας